De Gemeneriken

Ik heb gelachen. Wat zeg ik? Ik heb heel hard gelachen, want dit boek is zo enorm grappig. Geen flauwe grapjes of onwerkelijke situaties, maar 63 bladzijdes echt goede humor. En dit keer eens niet als graphic novel, maar een heus leesboek. Het was dan ook meteen duidelijk dat dit tip van de maand moest worden.

Een heerlijk boek waarmee kinderen kunnen oefenen met lezen, maar tegelijk ook enorm veel leesplezier zullen hebben.

Rubén Rodriguez da Silva, recensent Libris

Gelezen en goedgekeurd door Julie. ZO grappig en leuk geschreven, echt geweldig vond ze het. Ze wist al wel vanaf het eerste hoofdstuk hoe het ongeveer zou eindigen. En toen het ook zo bleek vond ze het helemaal een topboek.

Ideaal ook om voor te lezen in de klas, het boek telt 8 hoofdstukken over 63 pagina’s en het leest als een trein.

Leesbeesten

Ik las dit boek met mijn dochter van 9 jaar. We moesten zo hard lachen, dat de buren de volgende dag wilden weten wat er zo leuk was. Het boek is heerlijk om voor te lezen, je kan je volop uitleven op de verschillende stemmen. Je ziet alles voor je en de woorden nodigen uit om alles uit te beelden.

Majonne leeft en leest

Download hier de gratis lesbrief van De Gemeneriken

Het idee achter De Gemeneriken

Op een zomerdag ging ik samen met mijn zoon Mees een stuk fietsen. We kwamen langs een school waar een speeltuin bij zat.
Daar kunnen we wel even spelen!
De poort naar het terrein zat alleen op slot en er stond een hek van een meter hoog omheen, met een verboden-voor-onbevoegden-bord. Maar ach, het was zomervakantie. Wat kan er gebeuren?
Net toen ik Mees over het hek wilde tillen, deed hij een pas naar achteren.
‘Wat staat daar?’ wilde hij weten en hij wees naar het bord.
‘Dit speeltuintje is gemaakt voor Mees,’ las ik voor.
Helaas, al op jonge leeftijd was zijn mijn-vader-kletst-uit-zijn-nek-filter scherp afgesteld.
Ik vertelde hem wat er stond.
‘Wat betekent verboden voor onbevoegden?’ was de volgende, logische vraag.
Het volgende “grappige” antwoord diende zich alweer aan in mijn hoofd (Dat is net zoiets als een uitnodiging voor een feestje: ze vragen of je hier komt spelen.), maar ik realiseerde dat mijn grappig, niet altijd zijn grappig is. Daar kwam bij: het anders interpreteren van de waarheid (sommige mensen noemen het liegen) kon me later nog weleens duur komen te staan …
Ik legde hem uit wat het betekende.
Wat volgde was een kinderlijke imitatie van The Flash. Lees: in een flits schoot hij naar onze fiets, terwijl het dorre zand achter hem opwaaide.
Ik zuchtte en liet mijn schouders zakken. ‘Maar we mogen hier echt wel even spelen, hoor,’ probeerde ik nog. ‘Het is vakantie. We vallen niemand lastig.’
Maar nee, meneertje Goedzak wilde er niks van weten en om hem nou spartelend en krijsend een speeltuintje in te trekken vond ik ook wat te ver gaan.
Er zat niks anders op: ik moest me gewonnen geven.
Terwijl ik daar stond ging het lampje branden, zoals je dat ook weleens tekenfilms ziet gebeuren.
Wat als …
Wat als er een kind is dat alleen maar lief kan doen?
Wat als dat kind juist van zijn/haar ouders hele gemene dingen moet doen?
Wat als het zijn/haar ouders niet lukt omdat hun kind gewoon te lief is?

Al snel ontstond het idee voor een school voor Gemeneriken. Daar vielen wel een aantal leuke types te verzinnen …

Vaak heeft het karakter van een kind met opvoeding te maken, maar bij Mees heb ik het idee dat dit echt is hoe hij is. Onnodig om te zeggen dat ik megatrots op hem ben!

Voor Mees (mijn eigen Madelief) staat voorin het boek.